The Big Five

Elke week, behoudens stakingen,  bezoeken we een stakend individu of stakende beroepsgroep die een bijzondere eis heeft, een vreemde aanpak of die gewoon een beetje anders is. Het interview of een samenvatting daarvan vindt u telkens op deze pagina. Het spreekt voor zich dat objectiviteit niet nagestreefd wordt, anders kon u ook zelf het interview doen.

We bevinden ons in Kenia. Nou ja, ik. Ik bevind me in Kenia. Waar precies weten we, mijn reisgenoten en ik, ook niet, we werden hier naartoe gebracht met een jeep. Door wie weten we niet, hun namen werden ons meegedeeld, maar we waren allang bezig met onze schildersezels uit te stallen en met door onze verrekijkers te staren. Naar wat weten we niet, omdat we nauwelijks iets van de natuur hier kennen. Er werd ons verteld wat we konden zien, maar wat, dat hebben we niet onthouden. Omdat we slechts vijf dieren kennen. En laat het nu net die vijf zijn, die van zins zijn te staken. Jawel, staking bij the Big Five.

Om de touroperators en organistoren van safari’s onder druk te zetten, dreigen de Big Five met stiptheidsacties en wellicht ook een grotere staking als de onderhandelingen op niets uitdraaien en ook als ze wel op iets uitdraaien. Onze vijf reageren immers nogal primair en eens een staking in hun frontale kwab geplant, zijn ze nog moeilijk op andere gedachten te brengen. Of er zou voldoende voedsel tegenover moeten staan. Nu, we hadden het ongelooflijke geluk vier van de vijf op hetzelfde ogenblik te kunnen interviewen op een graspleintje hier in Kenia.

“Heren, goedemiddag. Goedemiddag, leeuw.”

“Ja, dag. Wat doen jullie hier eigenlijk?”

“Wel, wij waren net jullie afwezigheid aan het schilderen. Dit landschap is werkelijk subliem. Enkelen onder ons gebruiken aquarelverf, ikzelf zweer bij wasco’s die de bruutheid van jullie luiheid goed weergeven.”

“Wie zijn uw grote voorbeelden?”

“Ah, leeuw, je weet wel, de gewone beroemde schilders: Picasso, Klee, Dubussy,…”

“Weet u dat mijn grootvader nog Picasso heeft gekend? Jammer genoeg werd hij gedood door mijn stiefvader.”

“Dat wist ik niet!”

“Dat kon u ook niet weten, mijn grootvader was relatief onbekend. Al had hij wel ambities. Jammer genoeg zijn de subsidies hier nog niet uitgevonden, dus investeerde mijn grootvader niet langer in zijn talent.”   

“Wat een mooi verhaal, wel, vooreerst hartelijk dank nogmaals voor deze ontmoeting. Kunt u misschien een woordje uitleg geven omtrent deze staking? Neushoorn?”

“Elke dag opnieuw wordt verwacht dat we opdraven, ter meerdere eer en glorie van de toeristen, voor wie natuur tegenwoordig cultuur is. Daar krijgen we geen enkele verloning voor. En ook onze privacy wordt aangetast. Meer zelfs, wanneer we besluiten om niet op te draven, worden we gewoon elders opgewacht.”

Aap: “Ik hoor niet bij the Big five, maar ik ga akkoord. Ik zag jullie hier zitten en dacht: laat ik eens langskomen. Hebben jullie iets te eten toevallig?”

“Wat eisen jullie concreet? Buffel?”

“Eten.”

“Is dat alles?”

“Ja, dat van die privacy dient enkel om medelijden op te wekken. Ons kan het geen bal schelen. We willen gewoon eten.”

“Telkens toeristen jullie komen bekijken, willen jullie gevoederd worden?”

“Nee, de hele dag door.”

“Ook als er geen toeristen zijn?”

“Ja. Eten.”

“Hoe zijn jullie van plan te staken?”

Vogels: “Hallo! Wie zijn jullie allemaal? Ah, the Big Five! Is er hier eten?”

“Wel, we hopen het land plat te leggen en de hele –

Nog vogels: “Hoi hoi iedereen! Hebben jullie hier eten over? Oh, jullie zijn the Beatles niet? Waar gaat dit over?”

Olifant briest en stampt wild om zich heen, alle aanwezigen behalve the Big Four of the Five stuiven weg, inclusief ondergetekende. Na enkele minuten hervatten we het interview met leeuw:

“We willen dus de hele sector te dwarsbomen. Dat ze het maar eens voelen: als wij niet meewerken, komen er geen toeristen en zonder toeristen hebben zij geen inkomsten.”

“Hebben jullie concrete plannen? Leeuw nog eens?”

“Bestaan er dan andere plannen?”

“Abstracte plannen.”

“Dan kennen we niet. Wij zijn van de concreet. Als het krabt, moet je jeuken, als je niet akkoord bent, moet je het meteen zeggen, tegen de betreffende persoon en in een ik-boodschap, als het wegloopt, moet je het opeten.”

“Ok dan. Wat zijn jullie plannen?”

“Wacht even, dat abstracte, kan dat worden aangeleerd?”

“Ik denk het wel; bij sommigen lijkt het evenwel niet te lukken.”

“En wat ben je daar concreet mee?”

“Wel, als je abstract kunt denken, kun je een stapje opzijzetten en reflecteren over je eigen handelen?”

“Wat?”

“Je kunt, in plaats van gewoon te doén, hetgeen zich altijd hier en nu situeert, abstractie maken van de concreetheid van persoon, tijd en ruimte en je afvragen wat je had kunnen doen, wat je later zult doen, wat de invloed is op anderen, hoe je het beter kunt doen, hoe men in het algemeen best handelt, enzovoort.”

“Wat?”

“Ja, ik kan het niet anders uitleggen. Abstractie betekent onder andere dat je kunt nadenken over je eigen gedrag.”

“Maar ons gedrag is zo wreedaardig dat we onmogelijk stil kunnen staan daarbij. We zouden niet meer voort kunnen leven.”

“Daar heb je verdringing voor.”

“En wat is dat? Nee, ik wil het niet weten. Dus jullie hebben abstractie en daarna verdringing om te compenseren? Dan spaar ik energie door bij het concrete te blijven.”

“Maar door ons abstractievermogen kunnen wij bijvoorbeeld ook kunst maken.”

“Concreet hebben we een grote mars georganiseerd, en u merkt dat ik niet inga op uw lachwekkende opmerking, een mars waarop niet alleen wij, the Big Five, maar ook alle andere diersoorten zullen marcheren langs de grote avenues van de hoofdstad. We hebben de medewerking van met uitsterven bedreigde en zeer zeldzame diersoorten, waarvan sommige nog nooit zijn gespot en andere bijna volledig dood zijn. Die staking zal hun inkomsten wel voldoende derven om in het vervolg beter naar ons te luisteren!”