Elke week, behoudens
stakingen, bezoeken we een stakend
individu of stakende beroepsgroep die een bijzondere eis heeft, een vreemde
aanpak of die gewoon een beetje anders is. Het interview of een samenvatting
daarvan vindt u telkens op deze pagina. Het spreekt voor zich dat objectiviteit
niet nagestreefd wordt, anders kon u ook zelf het interview doen.
We bevinden ons in Kenia. Nou ja,
ik. Ik bevind me in Kenia. Waar precies weten we, mijn reisgenoten en ik, ook
niet, we werden hier naartoe gebracht met een jeep. Door wie weten we niet, hun
namen werden ons meegedeeld, maar we waren allang bezig met onze schildersezels
uit te stallen en met door onze verrekijkers te staren. Naar wat weten we niet,
omdat we nauwelijks iets van de natuur hier kennen. Er werd ons verteld wat we
konden zien, maar wat, dat hebben we niet onthouden. Omdat we slechts vijf
dieren kennen. En laat het nu net die vijf zijn, die van zins zijn te staken.
Jawel, staking bij the Big Five.
Om de touroperators en
organistoren van safari’s onder druk te zetten, dreigen de Big Five met
stiptheidsacties en wellicht ook een grotere staking als de onderhandelingen op
niets uitdraaien en ook als ze wel op iets uitdraaien. Onze vijf reageren
immers nogal primair en eens een staking in hun frontale kwab geplant, zijn ze
nog moeilijk op andere gedachten te brengen. Of er zou voldoende voedsel
tegenover moeten staan. Nu, we hadden het ongelooflijke geluk vier van de vijf op
hetzelfde ogenblik te kunnen interviewen op een graspleintje hier in Kenia.
“Heren, goedemiddag. Goedemiddag,
leeuw.”
“Ja, dag. Wat doen jullie hier
eigenlijk?”
“Wel, wij waren net jullie
afwezigheid aan het schilderen. Dit landschap is werkelijk subliem. Enkelen
onder ons gebruiken aquarelverf, ikzelf zweer bij wasco’s die de bruutheid van
jullie luiheid goed weergeven.”
“Wie zijn uw grote voorbeelden?”
“Ah, leeuw, je weet wel, de
gewone beroemde schilders: Picasso, Klee, Dubussy,…”
“Weet u dat mijn grootvader nog
Picasso heeft gekend? Jammer genoeg werd hij gedood door mijn stiefvader.”
“Dat wist ik niet!”
“Dat kon u ook niet weten, mijn
grootvader was relatief onbekend. Al had hij wel ambities. Jammer genoeg zijn
de subsidies hier nog niet uitgevonden, dus investeerde mijn grootvader niet
langer in zijn talent.”
“Wat een mooi verhaal, wel,
vooreerst hartelijk dank nogmaals voor deze ontmoeting. Kunt u misschien een
woordje uitleg geven omtrent deze staking? Neushoorn?”
“Elke dag opnieuw wordt verwacht
dat we opdraven, ter meerdere eer en glorie van de toeristen, voor wie natuur tegenwoordig
cultuur is. Daar krijgen we geen enkele verloning voor. En ook onze privacy
wordt aangetast. Meer zelfs, wanneer we besluiten om niet op te draven, worden
we gewoon elders opgewacht.”
Aap: “Ik hoor niet bij the Big
five, maar ik ga akkoord. Ik zag jullie hier zitten en dacht: laat ik eens
langskomen. Hebben jullie iets te eten toevallig?”
“Wat eisen jullie concreet?
Buffel?”
“Eten.”
“Is dat alles?”
“Ja, dat van die privacy dient
enkel om medelijden op te wekken. Ons kan het geen bal schelen. We willen
gewoon eten.”
“Telkens toeristen jullie komen
bekijken, willen jullie gevoederd worden?”
“Nee, de hele dag door.”
“Ook als er geen toeristen zijn?”
“Ja. Eten.”
“Hoe zijn jullie van plan te
staken?”
Vogels: “Hallo! Wie zijn jullie
allemaal? Ah, the Big Five! Is er hier eten?”
“Wel, we hopen het land plat te
leggen en de hele –
Nog vogels: “Hoi hoi iedereen!
Hebben jullie hier eten over? Oh, jullie zijn the Beatles niet? Waar gaat dit
over?”
Olifant briest en stampt wild om
zich heen, alle aanwezigen behalve the Big Four of the Five stuiven weg,
inclusief ondergetekende. Na enkele minuten hervatten we het interview met
leeuw:
“We willen dus de hele sector te
dwarsbomen. Dat ze het maar eens voelen: als wij niet meewerken, komen er geen
toeristen en zonder toeristen hebben zij geen inkomsten.”
“Hebben jullie concrete plannen?
Leeuw nog eens?”
“Bestaan er dan andere plannen?”
“Abstracte plannen.”
“Dan kennen we niet. Wij zijn van
de concreet. Als het krabt, moet je jeuken, als je niet akkoord bent, moet je
het meteen zeggen, tegen de betreffende persoon en in een ik-boodschap, als het
wegloopt, moet je het opeten.”
“Ok dan. Wat zijn jullie
plannen?”
“Wacht even, dat abstracte, kan
dat worden aangeleerd?”
“Ik denk het wel; bij sommigen
lijkt het evenwel niet te lukken.”
“En wat ben je daar concreet
mee?”
“Wel, als je abstract kunt
denken, kun je een stapje opzijzetten en reflecteren over je eigen handelen?”
“Wat?”
“Je kunt, in plaats van gewoon te
doén, hetgeen zich altijd hier en nu situeert, abstractie maken van de
concreetheid van persoon, tijd en ruimte en je afvragen wat je had kunnen doen,
wat je later zult doen, wat de invloed is op anderen, hoe je het beter kunt
doen, hoe men in het algemeen best handelt, enzovoort.”
“Wat?”
“Ja, ik kan het niet anders
uitleggen. Abstractie betekent onder andere dat je kunt nadenken over je eigen
gedrag.”
“Maar ons gedrag is zo
wreedaardig dat we onmogelijk stil kunnen staan daarbij. We zouden niet meer
voort kunnen leven.”
“Daar heb je verdringing voor.”
“En wat is dat? Nee, ik wil het
niet weten. Dus jullie hebben abstractie en daarna verdringing om te
compenseren? Dan spaar ik energie door bij het concrete te blijven.”
“Maar door ons abstractievermogen
kunnen wij bijvoorbeeld ook kunst maken.”
“Concreet hebben we een grote
mars georganiseerd, en u merkt dat ik niet inga op uw lachwekkende opmerking,
een mars waarop niet alleen wij, the Big Five, maar ook alle andere diersoorten
zullen marcheren langs de grote avenues van de hoofdstad. We hebben de
medewerking van met uitsterven bedreigde en zeer zeldzame diersoorten, waarvan
sommige nog nooit zijn gespot en andere bijna volledig dood zijn. Die staking
zal hun inkomsten wel voldoende derven om in het vervolg beter naar ons te
luisteren!”
